100 dagen van huis

Op zaterdag 2 mei was het helaas zover, na ruim 4,5 week moesten we afscheid nemen van Moup. Het was onwijs tof om met z'n 3en te reizen, maar aan alles komt een eind. Aan mij, Freek, nu de taak om de blog te schrijven vanaf Lima tot Medellin. 

Na een mannelijke knuffel stapte Moup in de taxi naar het vliegveld. Niet veel later stapte Wood en ik in een andere taxi naar het busstation. Die middag stond er een tocht van 18 uur op de planning naar het noorden van Peru: Mancora. Aangezien dit nogal een tijdje is besloten we om een luxe bus te boeken. We hadden daardoor een eigen tv, wifi,  diner- en ontbijtservice van een stewardess en stoelen die 180 graden plat konden. Volledig uitgerust aangekomen besloten we dat het tijd was voor een goede feestavond. Het hostel waar we sliepen viel tegen dus hebben we de dag erna van hostel gewisseld. Het Loki hostel staat bekend om zijn gezellige sfeer, dus hier gingen we naartoe. Deze keer was het een zeer geslaagde avond en hadden we de volledige dag erna nodig om te herstellen. Gelukkig was er genoeg keuze om bij te tanken. Slapen in de hangmat en chillen in zowel een zwembad als op een heerlijk strand. Hier hebben we een prachtige zonsondergang gezien, foto staat ook op deze pagina. Na deze plek vonden we het leuk geweest in Peru en hebben we de bus gepakt naar Ecuador.

De eerste bestemming in het vijfde land van onze reis was Cuenca. De verschillen met Peru waren enorm. Zo was het hier heel schoon op straat en heel erg Amerikaans. Subway's en KFC's in overvloed en de munt die gebruikt wordt is de US dollar. Daarnaast reden taxi's met hun riem om, deden hun licht aan 's nachts en gebruikten richtingaanwijzers. Na Peru en voornamelijk Bolivia was dit nogal wennen aangezien iedereen daar alleen maar toetert. Nadat we het historisch centrum hadden bekeken gingen we aan het eind van de middag naar een uitzichtpunt over de stad. Hier hebben we de zon zien ondergaan achter de stad, vervolgens onder het genot van een prachtig uitzicht gegeten. Deze foto staat ook geüpload. 

Na 1 stad hadden we wel weer zin in strand, dus reisden we af naar Montañita. Dit is een klein surfdorpje aan de westkust van Ecuador. Na een rondje door het centrum was het enige dat we hoorden Bob Marley en het enige dat we roken marihuana. Het verbaasde ons dan ook niet dat het helemaal vol zat met backpackers. Helaas was er alleen de eerste dag zon en hebben we niet kunnen surfen, wat we wel graag hadden willen doen. Gelukkig was er wel een gezellige strandclub waar we op blote voeten konden feesten. Na 2 dagen strandhangen hadden we behoefte aan wat actie, dus besloten we de bus te pakken. De bus naar Baños ging via Guayaquil, de op 1 na grootste stad van Ecuador. De overstap bleek 7 uur te duren dus gingen we het centrum in van de stad. Dit was echter nog een grotere teleurstelling dan de overstap zelf. We hebben daarom de tijd maar dood gemaakt met een zeer uitgebreid en romantisch diner in de KFC. Om middernacht konden we eindlijk verder naar de volgende plek: Baños.

Baños werd ons door vele reizigers aangeraden dus we keken hier erg naar uit. Het dorpje midden in de Andes staat bekend om zijn grote aanbod van extreme sporten. Onder andere raften, mountainbiken, ziplinen, paragliden, quad rijden en puenting behoorden tot de mogelijkheden. De eerste 3 hadden we al gedaan tijdens onze jungle trail naar Machu Picchu, dus die sloegen we over. Paragliden wilden we bewaren voor Medellin, voornamelijk omdat het constant regende in Baños. Wat we wel erg graag wilden doen was puenting, nou hoor ik jullie al denken, wat is dat nou weer. Het komt er op neer dat een touw vast zit aan de ene kant van een brug, terwijl je zelf van de andere kant af springt. Hierdoor slinger je heen en weer in plaats van dat je op en neer stuitert, zoals bij bungee jumping. Ik was echter de eerste van de dag die ging springen, dus de eerste keer mislukte mijn sprong behoorlijk door de spanning. Gelukkig ben ik nog een 2e keer, met succes, naar beneden gesprongen. Voor het hilarische beeldmateriaal verwijs ik jullie door naar de video op onze reisblog. De dag erna kwam het met bakken uit de hemel dus besloten we de halve finale Champions League te kijken, ook niks mis mee. Tijdens onze laatste dag in Baños hebben we quads gehuurd en zijn we naar de watervallen gereden door de stortende regen. Deze waterval was onwijs tof omdat je er letterlijk achter kon lopen. Als afsluiter van Baños zijn we naar de "swing at the end of the world" gegaan. Bij mooi weer schommel je boven een afgrond met uitzicht op de Tungurahua vulkaan. Gelukkig was het bij ons zo mistig dat we niet meer zagen dan een mistbank, geweldig! Tijd om door te gaan naar de hoofdstad: Quito.

De bus van Baños naar Quito gaat de boeken in als een gitzwarte rit. Ondanks dat de trip maar 3 uur duurde en wij allebei wakker waren is het een dief toch gelukt onze spullen te jatten. Met onze tas tussen de benen is hij waarschijnlijk vanuit de stoel achter ons in onze tassen gaan graaien. Helaas kwamen pas in het hostel erachter dat mijn cash weg was, onze beide GoPro's en onze zonnebrillen. De dag erna gespendeerd in het politiebureau voor de aangiften, beste dag ooit! Quito was ondanks de mindere start een erg mooie stad. Idyllisch oud centrum met een enorme kathedraal in het midden. Deze kon je tot de top beklimmen en dit gaf een uitzicht over het koloniale centrum. Die avond onze beroving geprobeerd te vergeten door te gaan stappen. De dag erna met de gondel naar de top van de berg gegaan die naast de stad ligt. Door de avond ervoor bleek dit een dagtaak te zijn. Na de hereniging met Ross, onze engelse vriend waar we al veel mee zijn opgetrokken, hebben we Quito afgesloten met een dagtrip naar het midden van de aarde. Hier hebben we letterlijk op de evenaar gestaan. Daarnaast hebben we eindelijk cavia kunnen proberen, iets dat al lang op de verlanglijst stond. Een beroemd lekkernij in Zuid-Amerika, maar bijna nergens te krijgen. De smaak viel nogal tegen helaas dus dat was eenmalig. Die avond stond het volgende land op de planning: Colombia.

De eerste stop in Colombia was Cali. Deze stad bruist niet van de toeristen, dus het uitgaan was uniek. Hier hebben we cultuur gesnoven door de lokale salsa club in te duiken. De hele avond met volle teugen genoten van Colombiaans schoon dat met de heupen stond te zwaaien. Uiteraard zelf ook een dansje gewaagd al kostte het eerst wat biertjes om zelfvertrouwen te tanken. De dag erna de shoppingmall ingedoken. Ik heb een nieuwe zonnebril gescoord en daarnaast hebben we allebei het voetbaltenue van Colombia. Tim het thuistenue en ikzelf het uittenue. Diezelfde avond de bus gepakt naar Armenia. Vanuit deze stad hebben we de dag erna een dagtrip gemaakt naar de koffieboerderij. Aan het einde van deze tour de beste koffie ter wereld op, uiteraard van de eigen boerderij. Vervolgens in de bus gestapt naar de drugshoofdstad van de wereld: Medellín. 

Volgens de verhalen die we onderweg hoorden zouden in Medellín de mooiste vrouwen ter wereld lopen, en daar bleek niks over gelogen. We kwamen aan op een vrijdag en hebben dat weekend niets anders gedaan dan stappen, slapen en staren. Tim heeft gelijk zijn paspoort verbrand en heeft besloten hier te blijven wonen. Op dinsdag hebben we een dagtrip gemaakt naar Guatapé. Dit dorpje ligt op 2 uur van Medellín en staat bekend om zijn pierdra, dat letterlijk rots betekent. Deze rots is ontstaan uit vulkanisch gesteente en steekt een paar honderd meter uit boven de rest van het landschap. Via 740 treden kon je de top beklimmen wat een prachtig uitzicht gaf over het moeras achtige gebied.

De dag erna was het hoogtepunt van onze tijd in Medellín, de Pablo Escobar tour. Voor diegenen die hem niet kennen, deze man is de grootste drugsbaron aller tijden. Hij was de leider van het Medellín kartel, dat tijdens hun hoogtijdagen 80% van de wereldwijde cocaïne handel in handen had. Het kartel kon zo groot worden doordat ze een enorm sterke infrastructuur hadden opgebouwd, en zo zeer goed konden distribueren. Er werden vliegtuigen gebruikt die een soort carepackage in zee gooiden voor de kust van Miami, deze werden opgehaald door speedboten. Daarnaast was er nog een bizarre methode. Samen met de Sovjet Unie werden onderzeeërs ontwikkeld. Deze werden onder normale boten gehangen, zodat op de radar maar 1 voertuig zichtbaar was. In deze onderzeeërs werd 20 ton coke tegelijk vervoerd! Doordat er zoveel geld werd verdiend had Pablo een enorm vermogen, hij werd tot de 7 rijksten ter wereld gerekend door Times Magazine. Op een gegeven moment wilde hij de politiek in, dit lukte hem door huizen te bouwen voor de armen, en deze gratis weg te geven aan hen. Met die vele stemmen kwam hij in het congres. Zijn eerste voorstel was dat hij persoonlijk de gehele nationale staatsschuld van 20 miljard USD zou afbetalen, en dat in ruil alle drugs werden gelegaliseerd, bizar! Toen werd pas bekend bij het grote publiek waar hij zijn geld mee verdiende, en ontstond er een oorlog. Voornamelijk tussen het Cali kartel en het Medellín kartel. Omdat Pablo zoveel vijanden had gemaakt werd het Medellín tegen het soepie. Tijdens deze burgeroorlog zijn in 7 jaar 300.000 doden gevallen en 6 miljoen mensen direct betrokken geweest. Pablo ging op een gegeven moment beloningen uitdelen van 1 miljoen peso's voor elke agent die werd vermoord. Zo ontploften er dagelijks autobommen bij politie stations en gebouwen van de kartels. Onze gids, die opgeroeide in die tijd, vertelde dat het een hel was. De grappen die in die tijd werden gemaakt waren dat je als kind voor kerst een barbiebom kreeg, dat was de realiteit van de dag. In 1993 is tijdens een klopjacht met 2000 man Pablo uiteindelijk dood geschoten door het leger, dit huis hebben we ook bezocht tijdens de tour. Dit was het einde van het Medellín kartel, maar niet van de drugshandel. Dit wordt nu beheert door paramilitairen en guerrilla's, waarvan de bekendste de FARC is. Dit is slechts 1 van de 7 organisaties, en de drugshandel is nu groter dan ooit. De officiële cijfers zijn 500 ton coke per jaar, maar dit is in werkelijkheid veel meer. De gids vroeg dan ook om na te denken over de gevolgen van het gebruik van drugs. Al het geld dat wordt verdiend met drugs wordt gebruikt voor de oorlog in Colombia, om macht te krijgen over de drugsroutes. Dit was een aardige eye-opener, omdat je dit niet beseft wat er allemaal voorafgaat voordat je het koopt. Al met al een zeer heftig maar interessant verhaal. 

De volgende herinnering aan Pablo was zijn mansion in de jungle. Op ongeveer 4 uur vanaf Medellín had hij een landgoed van 5 hectare. Dit enorme stuk land is door de overheid omgedoopt in een themapark, en je had een tuktuk nodig om de afstanden te overbruggen. Op dit landgoed had hij zijn eigen landingsbaan, helikopter, stieren arena, wagenpark van 60 auto's en een dierentuin. Hij had onder anderen olifanten, nijlpaarden, giraffen, neushoorns en zebra's illegaal uit Afrika geïmporteerd. Wat je met geld en macht wel niet voor elkaar kunt krijgen, bizar fenomeen. Van zijn huis was niets meer over omdat het helemaal was platgebombardeerd door het Cali kartel na zijn dood.

We beseften ons dat we de mijlpaal van 100 dagen op reis hadden gepasseerd. Dit was een goede reden voor een feestje, dus hebben we onze tijd in Medellín afgesloten door nog 2x het nachtleven in te duiken. Zondag stond daardoor voornamelijk in het teken van herstellen. We hebben nog wel de gondel gepakt om van een fraai uitzicht over de stad te genieten. Daarna naar het vliegveld gegaan om maar net op tijd onze vlucht te halen. Wij hadden namelijk het vliegveld al gezien, dachten we, maar er bleken er 2 te zijn. Wij vlogen uiteraard vanaf de andere en die lag op 45 minuten van de stad. Gelukkig ging het goed en zijn we op dit moment onderweg naar Santa Marta, aan de Caribische kust. Hier gaan we een maandje rondhangen, maar hier zal Tim verslag over doen in de volgende blog.