Hablas español?

Ik (Tim) ben nog niet eens bijgekomen van mijn vorige verhaal en ik word alweer aan het werk gezet om onze trouwe, maar o zo nieuwsgierige lezers te voorzien van een paar minuten leesplezier, over al onze avonturen hier in het warme Zuid Amerika. In de vorige editie had Freek het hoofdstuk Brazilië afgesloten. Dit bleek niet helemaal te kloppen. Er stond namelijk nog een busreis van ruim 21 uur op de planning, voordat we dit mooie land konden verlaten. En zelfs dat was nog niet genoeg. 

In die 21 uur hebben we zo'n 15 uur geslapen. We zullen wel wat slaap tekort hebben gehad de afgelopen dagen. De busreizen zijn niet zo erg als jullie je voorstellen. Je kan hier bijna languit liggen, er wordt niet om ze 5 minuten gestopt en het uitzicht is een stuk indrukwekkender dan een gemiddelde busreis in Berkel en Rodenrijs. De tijd die we niet in de bus slapen, vullen we door films en series te kijken op onze iPads en natuurlijk met het schrijven van deze fantastische blog.

Genoeg over de busreizen. Eenmaal aangekomen in Corumbá, na 21 uur op onze kont gezeten te hebben, hadden we nog zoveel zin om nog eventjes door te gaan, dat we onze eerste luxe overnachting (een 3 sterren hotel) in ruim een maand tijd annuleerden, om de grens naar Bolivia over te gaan. Na de douane liepen we zo het dorpje Quaijro in, met nadruk op dorpJE (dit wordt later duidelijk). Daar besloten we gelijk onze laatste paar Braziliaanse Reals in te ruilen voor Bolivianos (BOBs), hiermee konden we net de taxi betalen naar het station. Bij het station wilden we namelijk de trein voor morgen reserveren. Echter konden we niet reserveren en moesten we de volgende morgen om 08:00 in de rij gaan staan. Geen probleem dachten wij zo, dus kozen we een hotel uit, pal tegenover het station. 

Hier begon het volgende avontuur, onze BOBs waren op. Dus we vroegen of we later die dag konden betalen, wat uiteraard geen probleem was. Dus we gingen gewoon eventjes geld pinnen. In 38 graden hebben we 4km gelopen en bij 5 verschillende banken geprobeerd te pinnen. De pas werd nergens herkend. Plan B: we hebben een creditcard. Aangezien we beide geen zin meer hadden om 45 heen en 45 min terug te lopen, besloot ik mijn hardloopschoenen aan te trekken en het rondje opnieuw te lopen, maar dan in een hogere versnelling. Ik kan met zekerheid zeggen dat ik nog nooit zo bezweet en vies ben geweest, van al het stof/zand dat blijft plakken. Maar helaas werkte plan B ook niet. We hadden dus een groot probleem. Geen geld om het hostel te betalen en wat later bleek; in heel het dorpJE, had geen enkele winkel, restaurant of hotel een pinautomaat. Alles werd betaald in cash. Gelukkig mochten we overnachten, nadat we in ons beste Spaans hadden uitgelegd dat we de volgende morgen terug naar Brazilië te gaan om geld op te nemen en vervolgens bij de grens weer, tegen een ongunstig tarief, om te wisselen. 

Toen ik de volgende morgen bij het treinstation ging vragen of we heel misschien daar wel met plastic konden betalen, kregen we het voorstel om voor een redelijke vergoeding met zijn vrouw mee te rijden naar Corumbá om te pinnen. Dan zou die man twee treinkaartjes voor ons achterhouden. Dit leek ons een goede deal, dus waren we weer eventjes terug in het oude vertrouwde Brazilië. Kortom, na een hele dag te hebben geprobeerd om geld te pinnen, was het eindelijk gelukt in Brazilië. 

De trein naar Santa Cruz was ook een ervaring op zich. Om de 5 minuten remde de trein voor overstekende wilde koeien en lama's, die op het spoor liepen. Eenmaal aangekomen in Santa Cruz, bleek er niet veel te beleven. Gelukkig hadden we daar maar één dagje voor uitgetrokken en dat bleeks zelfs teveel te zijn. De volgende dag hadden we een binnenlandse vlucht naar Sucre, waar we 2 weken aan ons Spaans gingen werken. De vlucht naar Sucre duurde 35 minuten, wat we toch wel prefereerden boven een busrit van 10 uur over onverharde wegen.

In Sucre zaten we in het Kultur Berlin hostel. Dit bleek het eerste party hostel te zijn van de reis. Met plek voor 130 gasten, hadden we dus veel dezelfde lotgenoten. De meeste bleken er ook voor een lange tijd in Sucre te zijn om Spaans te leren. Hier hebben we een Engelse gast genaamd Ross ontmoet, waar we veel mee optrekken en ook een aantal plekken mee bezoeken. We hadden in Sucre voor 2 weken lang, elke dag zo'n 4-6 uur Spaanse les. Zodat de reis zeker ook nog een beetje nuttig is geweest. 

Na een weekendje feesten, was er het tweede weekend werkelijk niets te beleven. Het hele land werd drooggelegd omdat het verkiezingen waren. Daarom besloten we om dat weekend een hike te doen. De eerste dag was 16km en de tweede 14km. Op een hoogte van 3000 meter, bergop, was dit geen makkelijke opgave. Naast het prachtige landschap in de Andes, hebben we dinosaurussen voetafdrukken gezien, een krater en verschillende watervallen. Het was het dus helemaal waard.

Na dit mooie, maar ook zeker vermoeide weekend stond ons iets leuks te wachten; Tim Mourits zou een maand met ons meereizen en hij zou ons tegemoet komen in Sucre. Daarom wordt de volgende editie van de blog geschreven door Moup, die al veel heeft meegemaakt voordat zijn reis ook maar was begonnen.